Claudio Ranieri (2014) |
Data i miejsce urodzenia | 20 października 1951 Rzym |
Pozycja | obrońca |
Informacje klubowe |
Klub | Cagliari (trener) |
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 1973–1974 | Roma | 6 | (0) | 1974–1982 | Catanzaro | 225 | (8) | 1982–1984 | Catania | 92 | (1) | 1984–1986 | Palermo | 40 | (0) | | W sumie: | 363 | (9) | |
Kariera trenerska |
Lata | Drużyna | 1987–1988 | Pozzuoli | 1988–1991 | Cagliari | 1991–1993 | Napoli | 1993–1997 | Fiorentina | 1997–1999 | Valencia | 1999–2000 | Atlético Madryt | 2000–2004 | Chelsea | 2004–2005 | Valencia CF | 2007 | Parma | 2007–2009 | Juventus | 2009–2011 | AS Roma | 2011–2012 | Inter Mediolan | 2012–2014 | AS Monaco | 2014 | Grecja | 2015–2017 | Leicester City | 2017–2018 | FC Nantes | 2018–2019 | Fulham | 2019 | AS Roma | 2019–2021 | Sampdoria | 2021–2022 | Watford | 2023– | Cagliari | |
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Claudio Ranieri (ur. 20 października 1951 w Rzymie) – włoski piłkarz i trener piłkarski.
Jako zawodnik grał w stołecznej Romie, a także w FC Catanzaro, Calcio Catania i US Palermo.
Kariera trenerska
Początki
Karierę trenerską rozpoczął w Campanii. Jego pierwszym poważnym sukcesem był awans do Serie A z Cagliari Calcio. Następnie przez krótki okres był trenerem SSC Napoli. W 1993 został szkoleniowcem Fiorentiny, z którą dwukrotnie zdobył Puchar Włoch. Cztery lata później przeniósł się do Hiszpanii, gdzie zdobył z Valencią Copa del Rey i awansował do Ligi Mistrzów. W 1999 roku był trenerem Atlético Madryt, ale znany z częstej zmiany szkoleniowców prezes klubu Jesús Gil po niedługim czasie go zwolnił. W tym samym sezonie zespół z Madrytu spadł z Primera División.
Chelsea F.C.
18 września 2000 roku został trenerem londyńskiej Chelsea, gdzie zastąpił swojego rodaka Gianlukę Vialliego. Pierwszy sezon nie należał do udanych. Zajął szóste miejsce, gwarantujące udział w Pucharze UEFA. Latem 2001 roku rozpoczął przebudowę zespołu. Pozyskał między innymi Franka Lamparda z West Hamu United, Boudewijn Zendena z Barcelony i Williama Gallasa z Olympique Marsylia. Zmiany na niewiele się zdały. Chelsea ponownie skończyła ligę na szóstym miejscu. Osłodą miał być triumf w Pucharze Anglii do którego ostatecznie nie doszło, ponieważ w finale to Arsenal okazał się silniejszy.
Kolejny sezon to dalszy spadek popularności wśród fanów Chelsea. Krytyka podziałała mobilizująco – sezon 2002/03 Chelsea zakończyła na czwartym miejscu, premiowanym udziałem w kwalifikacjach Ligi Mistrzów, pokonując w ostatniej kolejce Liverpool 2:1.
2003 rok to przełom w historii Chelsea. Klub został przejęty przez rosyjskiego multimilionera Romana Abramowicza. Ranieri wydał 120 milionów na transfery pozyskując między innymi Joe Cole’a, Juana Sebastiana Verona, Hernana Crespo, Claude Makelele, w tym Damiena Duffa za 17 milionów, ustanawiając rekord klubu. To właśnie w 2003 roku do Chelsea trafił Adrian Mutu, który 14 miesięcy później został odsunięty od składu za pozytywne testy na obecność kokainy we krwi. Wielkie zakupy przyniosły efekty w postaci najlepszego od 49 lat sezonu – 2. miejsce w lidze (z rekordem meczów bez porażki, czego nie dokonała żadna drużyna oraz klubowym rekordem punktowym, i bramkowym – najwięcej strzelonych i najmniej straconych goli), automatyczny awans do fazy grupowej Ligi Mistrzów, oraz półfinał Ligi Mistrzów.
Mimo to wielu oczekiwało większych sukcesów i narzekało na pracę Ranieriego, który w odpowiedzi tłumaczył się, że ciężko w ciągu jednego sezonu stworzyć z tak różnych piłkarzy drużynę i upierał się, że sezon zaliczyć należy do udanych. Największa fala krytyki spadła na niego po półfinałowym meczu z AS Monaco (kierowanego przez Didiera Deschampsa). W meczu wyjazdowym Chelsea przegrała 3:1, i mimo że w rewanżu prowadziła już 2:0, dała sobie wyrwać pewny awans ostatecznie remisując 2:2. Gdy w klubie pojawił się Roman Abramowicz, jego pozycja była stale zagrożona i mimo wicemistrzostwa Anglii i dotarcia do półfinału Champions League w 2004 roku został zwolniony i zastąpiony 31 maja przez José Mourinho.
Valencia CF
Na nową posadę Ranieri nie musiał jednak długo czekać. W czerwcu 2004 roku po raz drugi został trenerem Valencii[1], gdzie zastąpił Rafę Beníteza, który przeniósł się do Liverpoolu. Pierwszym ruchem Ranieriego było sprowadzenie zawodników z Serie A – Marco Di Vaio, Stefano Fiore, Bernardo Corradiego i Emiliano Morettiego, jednak transfery te nie umożliwiły wykonania zamierzonych celów. Po dobrym starcie, kiedy zawodnicy z Mestalla wywalczyli 14 punktów w sześciu meczach i zdobyli Superpuchar Europy pokonując FC Porto nastąpił kryzys. W październiku wygrali tylko jeden z siedmiu meczów i odpadli z Ligi Mistrzów. Krytyka spadła na Ranieriego nie tyle za nietrafione transfery, co za brak zaufania do Pablo Aimara i uparte stosowanie taktyki, której używał w Chelsea. 25 lutego 2005 roku jego przygoda w Hiszpanii dobiegła końca po tym, jak Valencia została wyeliminowana z Pucharu UEFA przez Steauę Bukareszt[2].
Parma F.C.
Jako szkoleniowiec Claudio Ranieri zaliczył także w 2007 roku trwający pół roku epizod w klubie Parma F.C.
Juventus F.C.
W latach 2007–2009 był trenerem Juventusu. W pierwszym sezonie po powrocie do Serie A jego zespół zajął 3. miejsce za Interem i Romą. W kwalifikacjach Ligi Mistrzów pokonał Artmedię Bratysława, w grupie trafił na Real Madryt, Zenit Petersburg oraz BATE Borysów. W fazie grupie Juventus dwukrotnie zremisował z BATE, a kolejne punkty 4 przyniosły mu pojedynki z Zenitem. Juventus pod jego wodzą dwa razy pokonał Real Madryt (2:1 w Turynie, 2:0 w Madrycie). Piłkarzem meczu na stadionie Santiago Bernabeu był Alessandro Del Piero, kapitan Juve, który dwukrotnie pokonał Ikera Casillasa. Został za to nagrodzony owacjami na stojąco przez wszystkich obecnych, gdy w końcówce meczu zmieniał go młody Paolo De Ceglie. W 1/8 finału trafił na swojego byłego pracodawcę – Chelsea F.C.. W pierwszym meczu, na Stamford Bridge, ekipa Ranieriego uległa zespołowi kierowanemu przez Guusa Hiddinka 0:1 po golu Didiera Drogby. Na Stadio Olimpico w Turynie Juventus szybko objął prowadzenie za sprawą gola Vincenzo Iaquinty, na chwilę przed gwizdkiem kończącym pierwszą połowę wyrównał Michael Essien. W drugiej połowie czerwoną kartkę (drugą żółtą) otrzymał filar obrony Bianconerich, Giorgio Chiellini i w tym momencie szanse na awans spadły niemal do zera. W 74. minucie meczu rzut karny wykorzystał Alessandro Del Piero, ale w 83. minucie ostatecznie zamknął wynik Didier Drogba. Po zdobyciu przez Inter Mediolan Mistrzostwa Włoch i zajęciu przez Juventus 2. miejsca w sezonie 2008/09, Ranieri został zwolniony na rzecz Ciro Ferrary[3].
AS Roma
Ranieri został zwolniony z piastowanego w Juventusie stanowiska ze względu na okres niemal dwóch miesięcy bez zwycięstwa. Zainteresowanie tym szkoleniowcem wyraził zespół VfL Wolfsburg. Ostatecznie na początku września 2009 został szkoleniowcem Romy, z którą w sezonie 2009/10 zdobył wicemistrzostwo za Interem Mediolan. W lutym 2011 roku podał się do dymisji po przegranym spotkaniu z Genoą (4:3).
Inter Mediolan
22 września 2011 został trenerem Interu Mediolan podpisując kontrakt do czerwca 2013 roku[4]. 24 września w debiucie w roli trenera Interu Mediolan w Serie A wygrał z Bologną 3:1, a w Lidze Mistrzów 3:2 z CSKA Moskwa.
Dnia 26 marca 2012 roku po serii porażek został zwolniony ze stanowiska trenera Interu Mediolan.
AS Monaco
W sezonie 2013/14 wraz ze swoim zespołem zwyciężył w Ligue 2, awansując tym samym do najwyższego poziomu rozgrywek. Po kolejnym udanym sezonie, 20 maja 2014 roku został jednak zwolniony z roli szkoleniowca AS Monaco, z którym jako beniaminek zdobył wicemistrzostwo Francji.
Reprezentacja Grecji
Od 28 lipca do 15 listopada 2014 był selekcjonerem reprezentacji Grecji. Powodem zwolnienia była słaba gra reprezentacji i kompromitująca porażka z Wyspami Owczymi 0:1[5].
Leicester City
W lipcu 2015 r. Ranieri został szkoleniowcem angielskiego Leicester City grającego wtedy w Premier League. 2 maja 2016 po remisie Chelsea F.C. z Tottenhamem Hotspur (2:2) jego Leicester City zostało sensacyjnie mistrzem Anglii[6]. W zespole Leicester City grał wtedy Marcin Wasilewski. Claudio Ranieri został zwolniony 23 lutego 2017 roku z powodu niesatysfakcjonujących wyników klubu w sezonie 2016/2017[7]. W momencie zwolnienia, mistrz Anglii zajmował siedemnaste miejsce w lidze oraz był po pierwszym meczu 1/8 finału Ligi Mistrzów z Sevillą (przegrał w Hiszpanii 1:2).
Fulham F.C.
14 listopada 2018 Ranieri został ogłoszony szkoleniowcem angielskiego klubu Fulham, występującego w rozgrywkach Premier League[8]. 28 lutego 2019 ustąpił z tej funkcji. W 17 meczach pod wodzą włoskiego trenera zespół z Londynu wygrał trzy spotkania, w trzech zremisował i aż 11 przegrał.
AS Roma
8 marca 2019 po 8 latach powrócił do klubu z Rzymu, zastępując na tym stanowisku zwolnionego po odpadnięciu z Ligi Mistrzów Eusebio Di Francesco. Ranieri podpisał kontrakt ważny do 30 czerwca 2019[9].
Osiągnięcia
Trener
- Cagliari Calcio
- ACF Fiorentina
- Valencia CF
- AS Monaco
- Leicester City
Indywidualnie
Przypisy
- ↑ BBC SPORT | Football | Other European | Valencia appoint Ranieri [online], news.bbc.co.uk [dostęp 2017-11-22] .
- ↑ BBC SPORT | Football | Europe | Coach Ranieri sacked by Valencia [online], news.bbc.co.uk [dostęp 2017-11-22] .
- ↑ BBC SPORT | Football | Europe | Juventus dismiss manager Ranieri [online], news.bbc.co.uk [dostęp 2017-11-22] (ang.).
- ↑ Inter Milan’s new manager Claudio Ranieri vows to bring success back to the club – Telegraph [online], www.telegraph.co.uk [dostęp 2017-11-22] (ang.).
- ↑ Ranieri zwolniony jak Beenhakker. Grecja w ruinie. sport.pl. [dostęp 2014-11-15]. (pol.).
- ↑ Leicester City win Premier League title after Tottenham draw at Chelsea [online], BBC Sport [dostęp 2016-05-03] .
- ↑ Oficjalnie: Ranieri zwolniony | Transfery.info, „transfery.info” [dostęp 2017-02-23] (pol.).
- ↑ Claudio Ranieri Named Manager Of Fulham Football Club [online], www.fulhamfc.com [dostęp 2018-11-16] (ang.).
- ↑ Claudio Ranieri takes charge at AS Roma. asroma.com, 2019-03-08. [dostęp 2019-03-08]. (ang.).
- Aktualny na dzień 29 sierpnia 2023
Kariera szkoleniowa
- Komisja techniczna (Violi, Porcelli & Spaggiari) (1919–20)
- Humphrey (1920–21)
- Riebe (1921–23)
- Ara (1923–24)
- Gobbi (1924)
- Forlivesi (1924–25)
- Achatzi (1925–26)
- Ghini (1926–27)
- Stuardt (1927)
- Grossi (1927–28)
- Violi (1928–29)
- Grossi (1929–30)
- Halmos (1930–31)
- Grossi (1931–32)
- Crotti (1932–33)
- Mistrali (1933–36)
- Mattioli (1936–37)
- Banchero (1937–38)
- Szalaj (1938–39)
- Wereb (1939–40)
- Trevors (1940–42)
- Defendi (1942–43)
- Ferrari (1945–46)
- Komisja techniczna (Cattaneo, Lombatti, Frione & Mistrali) (1946–47)
- Komisja techniczna (Dentelli, Dietrich, Mazzoni & Tagliani) (1947–48)
- Komisja techniczna (Cattaneo, Ferrari, Giuberti, Lombatti, Mistrali, & Rigotti) (1948–49)
- Rigotti (1949–50)
- Tabanelli (1951–53)
- Quario (1953–54)
- Fiorentini (1954–56)
- Genta (1961–63)
- Sentimenti (1963–64)
- Arcari (1964–65)
- Corghi (1965–66)
- Vitali (1967–70)
- Angeleri (1970–72)
- Gei (1974–75)
- Corelli (1977–78)
- Landoni (1978)
- Maldini (1978–80)
- Rosati (1980–81)
- Sereni (1981)
- Danova (1981–83)
- Mora (1983)
- Perani (1983–85)
- Flaborea (1985)
- Carmigiani (1985)
- Sacchi (1985–87)
- Zeman (1987)
- Vitali (1987–89)
- Scala (1989–96)
- Ancelotti (1996–98)
- Malesani (1998–2001)
- Sacchi (2001)
- Ulivieri (2001)
- Passarella (2001)
- Carmignani (2001–02)
- Prandelli (2002–04)
- Baldini (2004)
- Carmignani (2004–05)
- Beretta (2005–06)
- Pioli (2006–07)
- Ranieri (2007)
- Di Carlo (2007–08)
- Cúper (2008)
- Manzo (2008)
- Cagni (2008)
- Guidolin (2008–10)
- Marino (2010–11)
- Colomba (2011–12)
- Donadoni (2012–15)
- Apolloni (2015–16)
- Morrone(t) (2016)
- D’Aversa (2016–20)
- Liverani (2020–21)
- D’Aversa (2021)
- Maresca (2021)
- Iachini (2021–22)
- Pecchia (od 2022)
|
- Gardner (1884–92)
- Marson (1892–94)
- Lee (1884–92)
- Jackson (1895–97)
- Clark (1897–98)
- Johnson (1897–1912)
- Bartlett (1912–14)
- Ford (1914–15)
- Linney (1915–19)
- Hodge (1919–26)
- Orr (1926–32)
- Hodge (1932–34)
- Lochhead (1934–36)
- Womack (1936–39)
- Bromilow (1939–45)
- Mather (1945–46)
- Duncan (1946–49)
- Bullock (1949–55)
- Halliday (1955–58)
- Gillies (1958–68)
- O’Farrell (1968–71)
- Bloomfield (1971–77)
- McLintock (1977–78)
- Wallace (1978–82)
- Milne (1982–86)
- Hamilton (1986–87)
- Pleat (1987–91)
- Lee (1991[A])
- Little (1991–94)
- MacDonald (1994[A])
- McGhee (1994–95)
- O’Neill (1995–2000)
- Taylor (2000–01)
- Bassett (2001–02)
- Adams (2002–04)
- Levein (2004–06)
- Kelly (2006–07)
- Worthington (2007)
- Allen (2007)
- Megson (2007)
- Holloway (2007–08)
- Pearson (2008–10)
- Sousa (2010)
- Eriksson (2010–11)
- Pearson (2011–15)
- Ranieri (2015–17)
- Shakespeare (2017)
- Appleton (2017[A])
- Puel (2017–19)
- Stowell i Sadler (2019[A])
- Rodgers (2019–23)
- Stowell i Sadler (2023[A])
- Smith (2023)
- Maresca (od 2023)
|
- H. Bradshaw (1904 –1909)
- Kelso (1909 –1924)
- Ducat (1924 –1926)
- J. Bradshaw (1926 –1929)
- Liddell (1929 –1931)
- McIntyre (1931 –1934)
- Hogan (1934 –1935)
- Peart (1935 –1948)
- Osborne (1948 –1949)
- Dodgin, Sr. (1949 –1953)
- Osborne (1953 –1956)
- Livingstone (1956 –1958)
- Jezzard (1958 –1964)
- Buckingham (1965 –1968)
- Robson (1968)
- Dodgin, Jr. (1969 –1972)
- Stock (1972 –1976)
- Campbell (1976 –1980)
- Macdonald (1980 –1984)
- Harford (1984 –1986)
- Lewington (1986 –1990)
- Dicks (1990 –1991)
- Mackay (1991 –1994)
- Branfoot (1994 –1996)
- Adams (1996 –1997)
- Wilkins (1997 –1998)
- Keegan (1998 –1999)
- Bracewell (1999–2000)
- Riedle (2000)
- Tigana (2000–03)
- Coleman (2003–07)
- Sanchez (2007)
- Lewington (2007)
- Hodgson (2007–10)
- Lewington (2010)
- Hughes (2010–11)
- Jol (2011–13)
- Meulensteen (2013–14)
- Magath (2014)
- Symons (2014–15)
- Grant[A] (2015)
- Gray[A] (2015)
- Jokanović (2015–18)
- Ranieri (2018–19)
- Parker (2019–21)
- Silva (od 2021)
|