Strefa okołobiegunowa

Ten artykuł od 2010-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji: 25.10.2008.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Strefa okołobiegunowa – strefa ta charakteryzuje się średnimi temperaturami w najcieplejszym miesiącu poniżej 10 °C, opady: głównie śnieg. Dzieli się na klimat subpolarny i klimat polarny.

Strefa klimatów okołobiegunowych charakteryzuje się długimi zimami. W odmianie kontynentalnej występują najniższe na Ziemi temperatury powietrza. Właśnie na płaskowyżu Antarktydy, na stacji Wostok zanotowano najniższą temperaturę (-89,6 °C). Ponadto w niektórych rejonach strefy klimatów okołobiegunowych obserwuje bardzo wysokie roczne amplitudy temperatury powietrza (ponad 50 °C). W strefie tej występują niewielkie opady, głównie w postaci śniegu^[1].

Występuje na terenach biegunowych i okołobiegunowych. Na terenach lądowych niepokrytych lodem wykształca się tundra. Strefa okołobiegunowa znajduje się głównie na północy Europy i Ameryki Północnej. Opady są tam znikome, lata krótkie i chłodne, a zimy mroźne, długie i siarczyste. W strefie tej żyją zwierzęta, takie jak: zając polarny, rosomak tundrowy, wół piżmowy.