Stanisław Wolnowski
 | |||
 kapitan piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 5 listopada 1893 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1932 i 1939-1940 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | |||
| Stanowiska | dowódca kompanii granicznej | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
     | |||
| |||
Stanisław Wolnowski (ur. 5 listopada 1893 w Konarzewie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Stanisław Wolnowski urodził się w Wielkopolsce we wsi Konarzewo w powiecie poznańskim, w rodzinie Urbana i Domiceli z Piotrkowskich.
W latach 1914–1916 służył w armii niemieckiej. W 1916 roku został uwięziony w niemieckim więzieniu, z którego zbiegł. Brał udział w powstaniu wielkopolskim. W 1919 roku wstąpił do 1 pułku Strzelców Wielkopolskich. Z jednostką brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, za swoje czyny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie służył w 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach[1][2].
31 marca 1924 roku awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 111. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3].
W 1926 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do 4 batalionu granicznego[4].
Do 1 sierpnia 1928 roku dowodził kompanią graniczną KOP „Białozórka”, a od 5 października 1928 roku kompanią graniczną „Rubieżewicze”. 14 marca 1930 roku został przeniesiony do batalionu KOP „Wołożyn”.
26 marca 1931 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza[5]. Z dniem 30 kwietnia 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku[6]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościan. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VII[7].
W końcu 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej i 1940 roku zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)[9]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 w 1921)[10]
- Złoty Krzyż Zasługi[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 281, 423.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 257, 366.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 173.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 133, 202.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 92.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 21 kwietnia 1932 roku, s. 299.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 329, 990.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dekret Naczelnika Państwa z 19 lutego 1922 r. L. 11429/V.M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 10, s. 320)
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 82)
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 160.
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
- Rocznik Oficerski 1923. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1923. [dostęp 2016-06-05].
- Rocznik Oficerski 1924. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1924. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1928. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1928. [dostęp 2016-06-11].
- Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2016-06-11].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 607. [dostęp 2016-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-04)].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
