Pentonville Road

Pentonville Road
London Borough of Islington
Ilustracja
Widok w kierunku zachodnim, w stronę dworca King′s Cross
Państwo

 Wielka Brytania

Miejscowość

Londyn

Położenie na mapie gminy Islington
Mapa konturowa gminy Islington, na dole znajduje się punkt z opisem „Pentonville Road”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pentonville Road”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Pentonville Road”
Położenie na mapie Wielkiego Londynu
Mapa konturowa Wielkiego Londynu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pentonville Road”
Ziemia51°31′52,7″N 0°06′55,0″W/51,531306 -0,115278
Multimedia w Wikimedia Commons

Pentonville Road – ulica w centralnym Londynie, biegnąca wzdłuż południowego skraju dzielnicy Pentonville(inne języki), w gminie Islington. Ulica prowadzi w linii prostej od okolicy dworca kolejowego King′s Cross na zachodzie do dawnego pubu i hotelu The Angel na wschodzie. Jej przedłużenie w kierunku zachodnim stanowi Euston Road, a wschodnim – City Road(inne języki)[1]. Stanowi część wewnętrznej obwodnicy Londynu(inne języki) (Inner Ring Road)[2].

Historia

Zbudowana w 1756 roku jako wschodni odcinek drogi, która połączyła Paddington, wówczas na zachodnim skraju stolicy, z City[a]. Na wschodzie droga docierała do zajazdu The Angel, stanowiącego przystanek na istniejącym szlaku prowadzącym z Londynu na północ. Nowa droga omijała obszary zabudowane, względnie prosta i szeroka, miała umożliwić szybką i wygodną podróż powozom przemierzającym trasę z centrum stolicy do jej zachodnich przedmieść. Przede wszystkim zaś miała służyć jako trasa dla poganiaczy bydła i owiec, podążających ze swoimi stadami dwa razy w tygodniu na targ mięsny w Smithfield. Wcześniej zwierzęta pędzone były przez miasto, ulicami West Endu i Holborn. Budowa tej drogi była największym przedsięwzięciem inżynierii drogowej w ówczesnej historii Londynu i przez wiele lat takim pozostawała. Do 1830 roku za korzystanie z niej pobierane było myto[1].

W 1773 roku w sąsiedztwie ulicy zostało rozplanowane Pentonville(inne języki), jedno z najwcześniejszych planowanych przedmieść Londynu. Jemu ulica zawdzięcza swoją nazwę, którą otrzymała w 1857 roku[1]. Wzdłuż ulicy powstała pierwotnie zabudowa mieszkalna, która pod koniec XIX wieku ustąpiła budynkom handlowym i przemysłowym; wiele z nich od tamtej pory wyburzono lub przystosowano do innych funkcji. W latach 70. i 80. XX wieku wzdłuż ulicy wzniesiono budynki biurowe; natomiast na przełomie XX i XXI wieku – liczne apartamentowce, część przeznaczona dla studentów. Przetrwała niewielka część oryginalnej zabudowy – domy szeregowe w stylu georgiańskim(inne języki) położone blisko wschodniego krańca ulicy[3].

W kulturze

Pentonville Road jest jedną z nieruchomości na standardowej, brytyjskiej planszy do gry Monopoly, w tej samej (jasnoniebieskiej) grupie co Euston Road oraz pub The Angel[4].

Galeria

  • Mapa Londynu z 1809 roku – ulica (niepodpisana) widoczna w górnej części mapy, poniżej nazwy „Pentonville”
    Mapa Londynu z 1809 roku – ulica (niepodpisana) widoczna w górnej części mapy, poniżej nazwy „Pentonville”
  • Domy szeregowe z początku XIX wieku; pozostałość po pierwotnej zabudowie ulicy
    Domy szeregowe z początku XIX wieku; pozostałość po pierwotnej zabudowie ulicy
  • Dawny hotel The Angel na wschodnim skraju ulicy
    Dawny hotel The Angel na wschodnim skraju ulicy

Uwagi

  1. ↑ Droga ta nosiła pierwotnie nazwę New Road(inne języki). Jej środkowy odcinek to współczesna ulica Euston Road, a zachodni – Marylebone Road(inne języki)[3].

Przypisy

  1. ↑ a b c Christopher Hibbert, Ben Weinreb, John Keay, Julia Keay: The London Encyclopaedia. Wyd. 3. Macmillan, 2010, s. 633–634. ISBN 978-1-4050-4925-2.
  2. ↑ Bill Grundy: Grundy's London. Quartet Books, 1979, s. x–xi. ISBN 0-7043-3286-8. [dostęp 2024-01-11].
  3. ↑ a b Pentonville Road, [w:] PhilipP. Temple PhilipP. (red.), Survey of London: Volume 47, Northern Clerkenwell and Pentonville, Londyn: London County Council, 2008, s. 339–372 [dostęp 2024-01-11]  (ang.).
  4. ↑ Tim Moore: Do not pass 'go': from the Old Kent Road to Mayfair. Yellow Jersey Press, 2002, s. 210. ISBN 978-0-224-06263-3. [dostęp 2024-01-11].