Pałac w Sieniawie – zbudowany przez hetmana wielkiego koronnego Adama Mikołaja Sieniawskiego na początku XVIII w. Dzisiejszy wygląd uzyskał podczas przebudowy z lat 1881–1883 dokonanej przez Czartoryskich.
W latach 1664–1680 obok terenu dzisiejszego parku i pałacu Mikołaj Hieronim Sieniawski zaczął urządzać fortecę o charakterze obronnym. Miała ona plan kwadratu z czterema ziemnymi bastionami w narożnikach. Istniał również niezidentyfikowany dziś drewniany dwór mieszkalny.
Na początku XVIII w. syn założyciela – Adam Mikołaj Sieniawski założył tu park i wybudował w latach 1718–1720 pomarańczarnię. Po przebudowie pomarańczarnię zaczęto nazywać od 1726 r. pałacem letnim. Do końca XVIII w. pałacyk był przebudowywany co najmniej trzykrotnie. W początkach XIX w. jego wygląd opisał Leon Dembowski w dziełku „W moich wspomnieniach” następująco: pałac sieniawski był murowany, bez piętra i zawierał wtedy oprócz ogromnej sieni jeden duży salon i kilka pokojów, stanowiących mieszkanie księstwa; w sieni ustawiono ogromne organy, w sieni tej pospolicie jadano. W salonie kilka karykatur angielskich i mnóstwo sztychów, wyobrażających waleczne czyny wojska austriackiego w kampanii z Francuzami, stanowiły jedyne ozdoby. W jednym z kątów umieszczony był bilard.[1] Właścicielami pałacu byli już wówczas Czartoryscy.
Pałac przed przebudową - Juliusz Kossak
W latach 1881–1883 dokonano przebudowy według projektu Bolesława Podczaszyńskiego. Nad oboma skrzydłami dobudowane zostały piętra i pałac uzyskał zachowany do dziś wygląd i późnobarokowy charakter. Miał 36 pomieszczeń i kubaturę 2088 m³.
W czasie I wojny światowejordynatsieniawski książę Adam Ludwik Czartoryski oddał pomieszczenia pałacu na szpital polowy dla zakaźnie chorych austriackich żołnierzy. Pałac uległ zniszczeniu. Dokonano tylko prowizorycznego zabezpieczenia a książę zamieszkał po wojnie w drewnianym dworku obok. Pod koniec lat trzydziestych XX wieku książę August Czartoryski rozpoczął remont pałacu, przerwała go jednak II wojna światowa.
Największe znaczenie miał pałac w XIX w. gdy był jedną z głównych siedzib Czartoryskich. Zaczął odgrywać rolę jednego z centrów galicyjskiego życia politycznego, umysłowego i kulturowego. Gościł tu Julian Ursyn Niemcewicz, Tadeusz Kościuszko[2]. Bywał car Aleksander I. Juliusz Kossak na pamiątkę wizyty pozostawił namalowany przez siebie wizerunek pałacu.
Pomimo zasług Czartoryskich jako mecenasów i kolekcjonerów sztuki, w Sieniawie nie było zbyt bogatych zbiorów. Ściany pałacu były ozdobione portretami Sieniawskich, Czartoryskich, Poniatowskich. Przechowywano tu atrybuowany Norblinowi cykl miniatur ilustrujących „Metamorfozy” Owidiusza. Pokoje umeblowane były wartościowymi meblami. Według wykazu z 1914 r. były to m.in. dwie szafy gdańskie, skrzynie gdańskie, 6 foteli krytych kurdybanem, 24 krzesła inkrustowane kością słoniową.
Aż do lat osiemdziesiątych XX w. pałac nie miał gospodarza. Tkwił w ruinie, był okradany. Dopiero nowy właściciel, przedsiębiorstwo „Igloopol” wyremontował a właściwie odbudował konstrukcję pałacu w latach osiemdziesiątych. W latach dziewięćdziesiątych XX w. pałac stał się własnością AWRSP, która doprowadziła pałac i otaczający go park oraz budynki towarzyszące do obecnego stanu. W 2018, dzięki zakupowi przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego kolekcji Czartoryskich, właścicielem nieruchomości pozostał Skarb Państwa, zaś zespół będzie, jak dotychczas, w dyspozycji KOWR (dawniej AWRSK / ANR)[3].
Obecnie w pałacu mieści się hotel z restauracją w oficynie dworskiej. Jest też miejscem licznych spotkań i konferencji[2].
Przypisy
↑Leon Dembowski w bibliotece cyfrowej. polona.pl [dostęp 2019-08-27]
↑ abPałac w Sieniawie. waszaturystyka.pl, 2018-10-30 [dostęp 2019-01-11]
↑Zabytkowy pałac w Sieniawie pozostanie własnością Skarbu Państwa. portalsamorządowy.pl, 2018-05-08 [dostęp 2019-01-11]
nr rej. A-76 z 11.12.1967 
50°10′16″N 22°36′31″E/50,171111 22,608611 
