Jako nastolatek został przyjęty do zespołu juniorów Dynama Kijów, a następnie przesunięty do drużyny rezerw, skąd wkrótce przeszedł do pierwszego składu. Lata jego gry w Dynamie to okres największych sukcesów w historii kijowskiego klubu, związany również z osobą trenera Walerego Łobanowskiego. Grając w Dynamie, został samodzielnym liderem klasyfikacji strzelców i piłkarzy z największą liczbą występów w radzieckiejWyższej Lidze. Zagrał w niej 432 razy i strzelił 211 goli. Osiem razy sięgał po mistrzostwo ZSRR (w 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985 i 1986), pięć razy po Puchar ZSRR (w 1974, 1978, 1982, 1985 i 1987). Poprowadził Dynamo do wygranej w Pucharze Zdobywców Pucharów w 1975 i 1986. W latach 1972–1975 i w 1977 pięciokrotnie zdobywał tytuł króla strzelców ligi. Był jednym z pierwszych radzieckich piłkarzy, którym pozwolono na transfer do klubu zagranicznego. W 1988 podpisał kontrakt z austriackim zespołem Vorwärts Steyr, zaś od 1989 do 1990 grał na Cyprze, w Arisie Limassol.
Kariera reprezentacyjna
Jest rekordzistą reprezentacji ZSRR pod względem liczby występów (112) i zdobytych goli (42). W drużynie Sbornej debiutował 16 lipca 1972 w spotkaniu z Finlandią i już w pierwszym meczu strzelił bramkę. Dwukrotnie zdobywał brązowy medal igrzysk olimpijskich – w 1972 i 1976. Grał na mistrzostwach świata w 1982 i 1986. Po raz ostatni jako reprezentant Związku Radzieckiego wystąpił 21 września 1988 w spotkaniu z drużyną RFN.
Po zakończeniu kariery zawodniczej przeniósł się do Grecji, gdzie trenował miejscowe kluby: Olympiakos SFP (wicemistrzostwo Grecji w 1991 i 1992, Puchar Grecji w 1992), PAOK FC, AO Ionikos i AEK Ateny. We wrześniu 2003 został trenerem reprezentacji Ukrainy, którą w 2006 doprowadził do ćwierćfinału mistrzostw świata w Niemczech. W grudniu 2007 podał się do dymisji po nieudanych eliminacjach do mistrzostw Europy w 2008[2]. W sezonie 2008 prowadził FK Moskwa, skąd odszedł w listopadzie 2008 za porozumieniem stron[3]. 1 września 2009 objął stanowisko dyrektora sportowego Czornomorca Odessa[4]. 21 kwietnia 2011 ponownie został selekcjonerem reprezentacji Ukrainy[5]. W 2012 poprowadził drużynę na mistrzostwach Europy; drużyna zwyciężyła w pierwszym meczu ze Szwecją 2:1, jednak współgospodarze mistrzostw odpadli już w fazie grupowej, gdyż przegrali dwa kolejne spotkania z Francją 0:2 i z Anglią 0:1.
We wrześniu 2012 Ołeh Błochin został trenerem Dynama Kijów[6], po czym w październiku 2012 przestał pełnić funkcję selekcjonera reprezentacji Ukrainy. 16 kwietnia 2014 po przegranym meczu ligowym z Szachtarem Donieck został zwolniony z zajmowanego stanowiska[7].
Był żonaty z Iryną Deriuhiną, radziecką gimnastyczką, pięciokrotną mistrzynią świata w gimnastyce. Jego córka z pierwszego małżeństwa Iryna została aktorką i piosenkarką. Na początku lat 90. Ołeh Błochin rozwiódł się i ożenił się z Anżełą, z którą ma dwie córki Hannę oraz Katerynę[8].
↑Почетный президент „Черноморца” представил новый тренерский штаб. ua-football.com, 1 września 2009. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
↑Олег Блохин возглавил сборную Украины. ua-football.com, 21 kwietnia 2011. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
↑Официально. Олег Блохин – главный тренер киевского „Динамо”. ua-football.com, 25 września 2012. [dostęp 2012-09-25]. (ros.).
↑Динамо підтвердило звільнення Блохіна – UA-Футбол. ua-football.com, 16 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-17]. (ukr.).
↑Папина дочка. bulvar.com.ua, 8 kwietnia 2008. [dostęp 2012-08-03]. (ros.).
↑Сборная Украины: по заслугам!. oboz.ua, 15 października 2005. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
↑УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 697/2006 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 19 sierpnia 2006. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
↑УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 1096/2011 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 1 grudnia 2011. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
↑УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 435/2012 Про відзначення державними нагородами України. president.gov.ua, 5 lipca 2012. [dostęp 2012-08-03]. (ukr.).
↑УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 299/2015 Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства Футбольний клуб „Динамо” Київ. president.gov.ua, 29 maja 2015. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).
↑УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ № 446/2020 Про відзначення державними нагородами України ветеранів команди товариства Футбольний клуб „Динамо” Київ. president.gov.ua, 14 października 2020. [dostęp 2021-08-24]. (ukr.).
Bibliografia
Oleh Blokhin. FBref.com. [dostęp 2024-01-15]. (ang.).
Ołeh Błochin w bazie Kopanyi-myach.info (ukr. • ang. • ros.). [dostęp 2019-03-24].
Ołeh Błochin w bazie Football Facts (ros.) . [dostęp 2024-01-15].
Олег Блохин. rusteam.permian.ru. [dostęp 2024-01-15]. (ros.).
Ołeh Błochin w bazie National Football Teams (ang.). [dostęp 2019-03-24].
Ołeh Błochin, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-11-27].