Nowa Katedra w Linzu : Galeria, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Nowa Katedra w Linzu

Katedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Linzu

Mariä-Empfängnis-Dom

katedra

Państwo

Austria

Kraj związkowy

Górna Austria

Miejscowość

Linz

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Diecezja

Linz

Wezwanie

Niepokalanego Poczęcia NMP

Historia

Data rozpoczęcia budowy	1862
Data poświęcenia	1924

Dane świątyni

Styl	neogotycki
Architekt	Vincenz Statz
Świątynia • liczba wiernych	23 000 osób
Wieża kościelna • wysokość wież	135 m

Położenie na mapie Linzu

Położenie na mapie Austrii

Położenie na mapie Górnej Austrii

48°18′03,64″N 14°17′13,12″E/48,301011 14,286978

Multimedia w Wikimedia Commons

Strona internetowa

Koncepcja Nowej Katedry w Linzu została podniesiona w 1855 przez biskupa Franciszka Józefa Rudigiera (1811-1884) w liście pasterskim, w którym wezwał wiernych do zbudowania w Linzu kościoła dla uczczenia ustanowionego 8 grudnia 1854 dogmatu o niepokalanym poczęciu NMP. Budowa rozpoczęła się w 1862, a w 1924 biskup Johannes Maria Gföllner konsekrował gotowy budynek Katedry Najświętszej Marii Panny. Projekt autorstwa głównego budowniczego archidiecezji kolońskiej, Vincenza Statza, został wykonany w stylu neogotyku francuskiego. Koszt budowy wyniósł 28 mln koron w złocie^[1].

Katedra ma 20 tys. miejsc stojących dla wiernych, co czyni ją największym, choć nie najwyższym kościołem w Austrii. Pierwotnie planowano budowę wyższej wieży, ale plany te nie zostały zrealizowane, ponieważ w czasach Austro-Węgier budynek nie mógł być wyższy niż Wieża Południowa z Katedry św. Szczepana w Wiedniu. Wieża o wysokości 135 m jest o 2 m niższa niż ta w Wiedniu.

Katedra słynie ze swych witraży. Jeden z nich ukazuje historię Linzu, inne przedstawiają portrety fundatorów budowy kościoła. Podczas II wojny światowej część okien, zwłaszcza w południowej części katedry, uległa zniszczeniu. W miejsce zniszczonych witraży, zamiast odtwarzać dawne wzory, wstawiono nowe, stworzone w duchu sztuki współczesnej. Warta uwagi jest także znajdująca się w krypcie szopka z figurami autorstwa S. Osterriedera oraz wystawa insygniów władzy biskupa Rudigiera.