Nadżib Szebbi

Nadżib Szebbi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 lipca 1944
Tunis

Minister rozwoju regionalnego
Okres

od 17 stycznia 2011
do 1 marca 2011

Przynależność polityczna

Demokratyczna Partia Postępowa (PDP)

Poprzednik

Ahmed Friaâ

Sekretarz generalny Demokratycznej Partii Postępowej
Okres

od 13 grudnia 1983
do 25 grudnia 2006

Następca

Maya Jribi

Multimedia w Wikimedia Commons

Nadżib Szebbi (ur. 30 lipca 1944 w Tunisie), tunezyjski polityk, lider Demokratycznej Partii Postępowej, minister rozwoju regionalnego od stycznia do marca 2011.

Życiorys

Nadżib Szebbi urodził się w Tunisie w 1944. Jego ojciec, z zawodu prawnik, pochodził z Tauzar. Rodzina angażowała się w działalność tunezyjskiego ruchu narodowego. W 1956, w przededniu niepodległości, ojciec poparł Salaha Ben Youssefa przeciwko Habibowi Burgibie, za co znalazł się na rok w więzieniu[1].

Nadżib Szebbi uczęszczał do francusko-arabskiej szkoły podstawowej w Arjanie, w pobliżu stolicy. W 1964 ukończył stołeczne liceum Lycée Carnot de Tunis. Rozpoczął następnie studia medyczne w Paryżu, z których zrezygnował po dwóch latach na rzecz studiów prawniczych w Tunisie. W tym czasie działał w Powszechnym Związku Studentów Tunezyjskich[1][2].

Za swoją działalność polityczną w 1966 został aresztowany i w 1970 skazany przez Sąd Bezpieczeństwa Narodowego na 11 lat pozbawienia wolności. W marcu 1970 został jednak ułaskawiony i umieszczony w areszcie domowym. W lutym 1971 wyjechał do Algierii, gdzie podjął studia prawnicze. Następnie udał się do Francji, angażując się tam w działalność Tymczasowego Komitetu Organizacyjnego, podziemnego ugrupowania skrajnej lewicy. W 1974 został zaocznie skazany na dwa lata więzienia, a rok później na kolejne 9 lat. Do Tunezji powrócił nielegalnie w 1977 lub w 1979[1][2].

W 1981 został ułaskawiony. We wrześniu 1983 założył Socjalistyczne Zgromadzenie Postępowe (Rassemblement Socialiste Progressiste, RSP), zalegalizowane w 1988. W 1987 poparł nowego prezydenta Zina Al-Abidina Ben Alego. W roku następnym, razem z liderami innych partii opozycyjnych i partii rządzącej, podpisał Pakt Narodowy, określający zasady wprowadzenia systemu wielopartyjnego. Jego partia wzięła udział w wyborach parlamentarnych w 1989. Z czasem Socjalistyczne Zgromadzenie Postępowe przybierało coraz bardziej krytyczne stanowisko wobec polityki władz, bojkotując również wybory powszechne[1][2].

W czerwcu 2001 partia zmieniła nazwę na Demokratyczna Partia Postępowa (Parti Démocrate Progressiste, PDP). W październiku 2005 Szebbi, wraz z siedmioma innymi osobami, podjął miesięczny strajk głodowy w czasie trwającego w Tunezji Światowego Szczytu ds. Społeczeństwa Informatycznego, w proteście przeciwko represjom władz wobec adwokatów, sędziów, dziennikarzy i obrońców praw człowieka[3]. 25 grudnia 2006 zrezygnował ze stanowiska formalnego lidera partii, pozostając dalej w jej Biurze Politycznym[4]. We wrześniu 2007 podjął razem z Mayą Jribi kolejny miesięczny strajk głodowy w proteście przeciwko decyzji sądu o eksmisji PDP z jej siedziby w centrum Tunisu[5].

Z powodu obowiązujących przepisów prawa wyborczego nie był uprawniony do startu w wyborach prezydenckich w 2004[6]. W wyborach prezydenckich w październiku 2009 również nie wziął udziału. Pomimo początkowych deklaracji, w sierpniu 2009 zrezygnował ze startu w proteście przeciwko procesowi wyborczemu, któremu zarzucił brak „minimum wolności, praworządności i przejrzystości”[7].

W czasie rewolucji tunezyjskiej w 2011, jako lider jednej z głównych partii opozycyjnych, podjął dialog z premierem Mohamedem Ghannouchim i 17 stycznia 2011 wszedł w skład jego rządu tymczasowego. Objął w nim tekę rozwoju regionalnego[8][9]. Ze stanowiska zrezygnował 1 marca 2011, oznajmiając, że nie zgadza się z kierunkiem działań rządu[10][11].

W czerwcu 2023 r. Ahmed Néjib Chebbi jest podejrzany o podważanie „zewnętrznego bezpieczeństwa państwa”. Ahmed Néjib Chebbi stanął przed sędzią śledczym jednostki antyterrorystycznej w Tunisie[12].

Przypisy

  1. a b c d Vincent Geisser, Éric Gobe: La question de l'« authenticité tunisienne ». Valeur refuge d’un régime à bout de souffle ». Centre national de la recherche scientifique, Paris, 2007. s. 30. [dostęp 2011-03-02]. (fr.).
  2. a b c Les combats de Néjib Chebbi. jeuneafrique.com, 15 października 2007. [dostęp 2011-03-02]. (fr.).
  3. A quelques heures de la clôture du SMSI, le „mouvement du 18 octobre” met un terme à sa grève de la faim. fr.rsf.org, 18 listopada 2005. [dostęp 2011-03-02]. (fr.).
  4. Tunisie: Ben Ali va assouplir les conditions de candidature à la présidence. espace.tunisie, 22 marca 2008. [dostęp 2011-03-02]. (fr.).
  5. Tunisie: deux dirigeants politiques cessent une grève de la faim de 30 jours. AFP, 20 października 2007. [dostęp 2011-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-09)]. (fr.).
  6. Zine Ben Ali, plébiscite ou «mascarade»?. rfi.fr, 25 października 2004. [dostęp 2011-03-02]. (fr.).
  7. Tunisie. Une figure de l’opposition se retire de la présidentielle d’octobre. 225business.com, 25 sierpnia 2011. [dostęp 2011-03-02]. (fr.).
  8. W Tunezji powstaje nowy rząd. polskieradio.pl, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-01-17]. (pol.).
  9. PM names unity government to quell Tunisia unrest. Reuters, 17 stycznia 2011. [dostęp 2011-01-23]. (ang.).
  10. Three more Tunisian ministers step down. Reuters, 1 marca 2011. [dostęp 2011-03-01]. (ang.).
  11. Tunisia legalises Islamist group Ennahda. BBC News, 1 marca 2011. [dostęp 2011-03-01]. (ang.).
  12. Graphique 2.5. Une personne sur cinq indique avoir des difficultés à joindre les deux bouts dans les pays européens de l'OCDE, „dx.doi.org”, Excel file, DOI: 10.1787/888934125211 [dostęp 2023-07-15]  (fr.).
  • VIAF: 4520166717401227150008
  • LCCN: no2022129511