Maniewicze

Maniewicze

Маневичі

Dworzec kolejowy, zbudowany w 1905
Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	wołyński
Rejon	maniewicki
Data założenia	1892
Prawa miejskie	1940
Burmistrz	Jarosław Lewko
Powierzchnia	4,41 km²
Populacja (2018) • liczba ludności	10 825[1]
Nr kierunkowy	+380 3376
Kod pocztowy	44600
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego Maniewicze
Położenie na mapie Ukrainy Maniewicze
51°17′38″N 25°31′58″E/51,293889 25,532778
Multimedia w Wikimedia Commons

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Maniewicze

Maniewicze (ukr. Маневичі, niem. Manewytschi, jid. מנייביץ') – osiedle typu miejskiego na Ukrainie i stolica rejonu w obwodzie wołyńskim.

Historia

Miasteczko powstało za czasów Imperium Rosyjskiego w 1902 jako stacja kolejowa Maniewicze podczas budowy kolei Kowel–Sarny. Stacja dostała nazwę od pobliskiej wsi (obecnie wieś Prylisne). W latach 30. ХХ w. prężnie się rozwija. M.in. zbudowano jedną z fabryk belgijskiego koncernu Parquets LaСhappelle. Powstały liczne tartaki. W latach 30. do miasta masowo przybywają Polacy oraz Żydzi i stanowią większość zamieszkałej tu ludności. W okresie lat 1930-1939 wg szacunków zamieszkują tutaj przeważnie Żydzi (ok. 50%), Polacy (ok. 30%) oraz Ukraińcy, Niemcy. Miejscowość była siedzibą wiejskiej gminy Maniewicze.

Polska ludność została częściowo deportowana przez komunistów w latach 1939–1941, w wyniku agresji Związku Radzieckiego na Polskę 17 września 1939 roku, natomiast prawie cała żydowska ludność Maniewicz została wymordowana podczas ІІ wojny światowej. W 1941 roku Ukraińcy urządzili trzydniowy pogrom, podczas którego grabiono żydowskie mienie^[2]. 26 sierpnia 1941 Sicherheitsdienst z Kowla wraz z ukraińską policją rozstrzelało 327 Żydów. Wiosną 1942 dla około 1 tys. pozostałych przy życiu Żydów, także przesiedlonych z okolicznych wsi, założono getto, zlikwidowane zaledwie 9 września 1942 roku. Masakry odbywały się w lesie, w kierunku na wieś Czerewacha. Około 200 Żydów zdołało zbiec przed egzekucją; część z nich przyłączyła się do oddziału sowieckiej partyzantki Nikołaja Koniszczuka „Kruka”^[3].

Większość Polaków opuściła miasteczko po wojnie. Od 1993 działa tu oddział Stowarzyszenia Kultury Polskiej na Wołyniu.

Atrakcyjne miejsca

• Dworzec kolejowy (1905),
• Kościół rz.-kat. pw. Ducha Świętego (1933–1937), przy którym mieści się odnowiony cmentarz legionistów polskich i grób dwóch proboszczów parafii (w tym fundatora obecnego kościoła).
• Niedaleko od Maniewicz (przy trasie Lubieszów-Łuck) znajduje się obiekt hydrologiczny – Źródła Okońskie, słynące ze swej czystej wody o szczególnym składzie chemicznym.

Parafia rzymskokatolicka

 Osobny artykuł: Parafia Przemienienia Pańskiego w Maniewiczach.

Miasta partnerskie

• Zgierz (Polska)
• Warasz (Ukraina)
• Kupiszki (Litwa)

Fotogaleria

• 
  Centralny plac z jedynym na Wołyniu pomnikiem Lenina, demontowanym 21.02.2014
• 
  Ulica w centrum miasteczka
• 
  Rada miejska
• 
  Szkoła nr 1
• 
  Ulica Nezależnosti
• 
  Szkoła nr 2
• 
  Kościół rzymskokatolicki
• 
  Wiadukt
• 
  Prospekt Woli

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa o Maniewiczach
• Fragment Przewodnika po Wołyniu, 1929 r. (w j. polskim). wolyn.ovh.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-10)].
• Strona księgi adresowej, wyd. w Warszawie, 1929 (PDF)
• Mapa topograficzna okolic Maniewicz, wyd. Wojskowy Instytut Geograficzny w Warszawie, 1931. download.maps.vlasenko.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-23)].
• Współczesna mapa topograficzna okolic Maniewicz, 1990. download.maps.vlasenko.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-02)].
• Strona Państwowej Administracji Rejonowej w Maniewiczach (w j. ukr.)
• plan Maniewic
• Maniewicze na Panoramio. panoramio.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-19)].
• Archiwalne zdjęcia w bibliotece Polona