Kazimierz Salewicz
 Kazimierz Salewicz, kpt. (1933) | |||
 major piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 1 kwietnia 1895 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1921 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | 4 Pułk Strzelców Podhalańskich | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Kazimierz Salewicz (ur. 1 kwietnia 1895 w Tyśmienicy, zm. wiosną 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Bazylego i Stanisławy ze Swobodów. Absolwent gimnazjum z maturą w Buczaczu. Powołany w marcu 1915 do armii austriackiej. W tym samym roku, po ukończeniu szkoły oficerskiej i mianowaniu na stopień podporucznika, został skierowany na front włoski. Dowodził plutonem a następnie kompanią. W 1916 został ranny. W listopadzie 1918 w niewoli włoskiej. Wstąpił do Armii gen. Hallera, z którą w kwietniu 1919 wrócił do Polski. Jako dowódca kompanii 4 pułku strzelców podhalańskich walczył na wojnie z bolszewikami. W 1920 został zatwierdzony w stopniu porucznika.
W 1921 został zdemobilizowany. W 1922 posiadał przydział w rezerwie do 80 pułku piechoty w Słonimiu[1], a później do 79 pułku piechoty w tym samym garnizonie[2][3]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1596. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4][5]. Ćwiczenia rezerwy odbywał w 54 pułku piechoty. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II. Posiadał przydział w rezerwie do 49 pułku piechoty w Kołomyi[6]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 51. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[7].
Pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Janowie Lubelskim, jednocześnie studiując na Wydziale Prawno-Politycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach od 1926 aplikant sądowy a od 1929 sędzia oraz kierownik w Sądu Grodzkiego w Zabłotowie. Ostatnio sędzia Sądu Okręgowego w Kołomyi.
Aresztowany w Kołomyi 10 kwietnia 1940 przez Sowietów, osadzony od 29 kwietnia w Stanisławowie. 7 czerwca 1940 wywieziony do więzienia w Kijowie. Został zamordowany w 1940 przez NKWD na ziemi ukraińskiej. Figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej (lista dyspozycyjna 064/1, poz. 59)[8][9]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2556 – 17 maja 1921[10][11]
Zobacz też
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
Przypisy
- ↑ Spis oficerów rezerwy 1922 ↓, s. 251.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 353.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 308.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 484.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 424.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 11, 501.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 602.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 82.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 249.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921 roku, s. 997, jako ppor. Henryk Salewicz.
- ↑ Legutko 1929 ↓, s. 51.
Bibliografia
- Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Władysław Legutko: Zarys historji wojennej 4-go pułku strzelców podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.
