Joanna Pociask-Karteczka

Joanna Katarzyna
Pociask-Karteczka

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	1958 Słomniki
profesor nauk o Ziemi
Specjalność: hydrologia
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1987
Habilitacja	16 grudnia 1996 – geografia Uniwersytet Jagielloński
Profesura	14 czerwca 2005
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński
Strona internetowa

Joanna Katarzyna Pociask-Karteczka^[1] (ur. 1958^[2] w Słomnikach^[3]) – polska geograf, hydrolog, profesor nauk o Ziemi, popularyzator nauki, poetka.

Życiorys

W młodości próbowała wspinać się na Skałkach Twardowskiego^[4]. Ukończyła studia z geografii fizycznej w 1981 roku^[5] na Uniwersytecie Jagiellońskim^[5]. Brała udział w badaniach hydrologicznych na Spitsbergenie podczas dwóch ekspedycji^[4] w latach 1983–1984^[6], weszła wówczas m.in. na górę Lidfjellet(inne języki)^[4]. Stopnień doktora uzyskała w 1987 roku^[6] na podstawie pracy Water circulation in the north-western part of Sörkappland - Spitsbergen^[5]. Habilitowała się 16 grudnia 1996 roku w dziedzinie nauk geograficznych (dyscyplina: geografia, specjalność: hydrografia) na podstawie pracy Założenia metodyczne regionalizacji hydrologicznej na przykładzie dorzecza górnej Wisły na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego^[1]. 14 czerwca 2005 roku uzyskała tytuł profesora nauk o Ziemi^[1]. W 2019 roku odbyła podróż do Ziemi Ognistej^[4]. Podróżowała także na Alaskę, do Norwegii, Patagonii, Nowej Zelandii^[4]. Współpracowała z Klubem Artystyczno-Literackim Teatr Stygmator^[6].

Pracuje jako profesor na Wydziale Geografii i Geologii Uniwersytetu Jagiellońskiego^[1] oraz w Zakładzie Hydrologii Instytutu Geografii i Gospodarki Przestrzennej Uniwersytetu Jagiellońskiego^[7].

Członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk^[1], Polskiego Towarzystwa Geograficznego (od 1978 roku; była przewodniczącą Komisji Hydrologicznej od 2007 do 2014 roku)^[3], Związku Literatów Polskich^[6].

Została wyróżniona Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Geograficznego (nr 791) w 2008 roku^[3] i Członkostwem Honorowym tegoż stowarzyszenia (2019)^[3].

Dorobek naukowy

Zajmowała się m.in. hydrologią Karpat^[1] i Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej^[1]. Napisała kilkaset tekstów (ponad 320 publikacji – stan na 2020 rok^[8]) z zakresu hydrologii i ochrony środowiska^[6], w tym także teksty popularyzujące naukę^[5]. Publikowała artykuły naukowe m.in. w: „Georeview”(inne języki)^[5], „Journal of Environmental Hydrology”(inne języki)^[5], „Mountain Research and Development”(inne języki)^[1].

Publikacje książkowe (wybór)

• Założenia metodyczne regionalizacji hydrologicznej na przykładzie dorzecza górnej Wisły (1995)^[5]
• Zlewnia. Właściwości i procesy (redaktor i współautorka; 2003, 2. wydanie 2006)^[5]
• Stan i perspektywy rozwoju turystyki w Tatrzańskim Parku Narodowym (redaktor i współautorka; 2007)^[5]
• Wody w parkach narodowych Polski (redaktor i współautorka; 2012)^[5]
• Morskie Oko – przyroda i człowiek (redaktor i współautorka; 2014)^[9] – wyróżnienie w kategorii Tatralia na Festiwalu Górskim im. Andrzeja Zawady (2015)^[10]
• Hydrologia Polski (redaktor i współautorka; 2017)^[5]
• Sustainable water resources management in high mountains in the Baltic Sea Region (redaktor, współautorka rozdziału; 2019)^[5]

Twórczość literacka

Recenzenci określają ją jako „poetkę natury”^[8]. W jej twórczości poetyckiej pojawiają się m.in. tematy związane z ekspedycjami naukowymi i podróżami^[6], zwłaszcza tematyka górska^[6], pojawiają się także motywy religijne^[6]. Jest zdania, że „opis poetycki jest uzupełnieniem opisu naukowego”^[4]. Co najmniej od lat 80. XX wieku pisze dzienniki^[4].

Tomy poetyckie

• Na drugi brzeg (1996)^[6]
• Droga Krzyżowa (1997, 2013)^[6]
• Zostańcie (1999)^[6]
• Ocalenia (2005)^[6] – poemat^[4]
• Twarze z gór (2008)^[6]
• bez dotyku (2012)^[6]
• przebudzenie ewy (2018)^[8]
• Teksty zebrane (2023)^[5]

Przypisy