Izomery jądrowe
Ten artykuł dotyczy jąder atomowych. Zobacz też: Izomery chemiczne. |
Izomery jądrowe – jądra atomowe o identycznej liczbie protonów i neutronów (stanowiące ten sam nuklid), jednakże różniące się stanem kwantowym. Odkrył je w 1931 roku Otto Hahn, badając produkty rozpadu uranu. Wedle jego obserwacji protaktyn 234Pa ulegał rozpadowi β z różnym czasem połowicznego rozpadu. Jeden wynosił 1,17 min, drugi 6,7 h, a emitowane w obu przypadkach cząstki β miały inne wartości energii[1].
W fizyce jądrowej określa się mianem izomeru częstokroć tylko metatrwałe, wzbudzone stany izotopu, przy czym granica między trwałym i nietrwałym stanem jest płynna i waha się w zakresie kilku nanosekund do kilku sekund (i dłużej).
Zobacz też
- izobary
- izotopy
- izotony
Przypisy
Kontrola autorytatywna (nuklid):
- GND: 4163609-0
Encyklopedia internetowa:
- Britannica: science/isomeric-transition