Ignacio Padilla

Ten artykuł od 2011-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ignacio Padilla (ur. 7 listopada 1968 w Meksyku, zm. 20 sierpnia 2016^[1]) – meksykański pisarz, dziennikarz i eseista.

Debiutował pod koniec lat 80. zbiorem opowiadań Subterráneos. Pierwszą powieść wydał w 1994. Przez pewien czas był redaktorem naczelnym Playboya, w latach 2001–2003 był attaché londyńskiej ambasady Meksyku. Pracował jako wykładowca uniwersytecki. Należał do grupy literackiej Generación del crack. Jego utwory były wielokrotnie nagradzane, np. wydany w Polsce Amphitryon zdobył Premio Primavera de Novela.

Tytuł powieści nawiązuje do mitu o Amfitrionie, a jej akcja rozgrywa się w Europie w pierwszej połowie XX wieku – kluczowe wydarzenia mają za tło I i II wojnę światową. Bohaterami są ludzie tracący swą tożsamość w wyniku partii szachów. Uczestnikiem jednej z takich transakcji staje się nazistowski zbrodniarz Adolf Eichmann. W prozie Padilli zauważalny jest wpływ Jorge Luisa Borgesa.

Powieści

• El año de los gatos amurallados (1994)
• Las tormentas del mar embotellado (1994)
• La catedral de los ahogados (1995)
• Si volviesen sus majestades (1996)
• Los funerales de Alcaraván (1999)
• Amphitryon (2000)
• Espiral de artillería (2003)
• La gruta del Toscano (2006)

Przypisy