Hugo Schmeisser

Ten artykuł od 2010-02 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Hugo Schmeisser

Data i miejsce urodzenia	24 września 1884 Jena, Niemcy
Data i miejsce śmierci	12 września 1953 Erfurt, Niemcy
Multimedia w Wikimedia Commons

Hugo Schmeisser (ur. 24 września 1884, zm. 12 września 1953) – niemiecki konstruktor broni strzeleckiej^[1]. Wiele z produkowanych później modeli broni opierało się w różnym stopniu na wynalezionych przez niego rozwiązaniach.

Wynalazki Schmeissera dwukrotnie w XX wieku miały decydujący wpływ na zmianę taktyki piechoty. Były wynikiem sytuacji militarnej, w jakiej znalazły się Niemcy, a także zmian w strategii wojskowej oraz możliwościach technologicznych w trakcie obu wojen światowych.

Życiorys

Urodził się 24 września 1884 w Jenie. Jego ojciec, Louis Schmeisser, był rusznikarzem w firmie zbrojeniowej Bergmann^[2]. Rodzina Schmeisserów osiedliła się w Suhl – dużym ośrodku produkującym broń, którego renomę przez wieki kształtowali przedsiębiorcy i inżynierowie, tacy jak Simon, Sour i Haenel.

Pierwsze projekty

W okresie przed I wojną światową Schmeisser był ściśle związany z powstaniem i produkcją pistoletu maszynowego firmy Bergmann. W ośrodku prowadzącym także badania nad amunicją kalibru 7,63 i 9 mm, poznał szczegółowo technologie produkcji broni. Dzięki wiedzy w zakresie broni maszynowej pozostał w fabryce przez cały okres wojny, która po dwóch latach weszła w fazę konfliktu pozycyjnego – wojny w okopach. Ataki na dystansie do 100 m przy użyciu wyłącznie karabinów były mordercze, a ostrzał artyleryjski i walki na bagnety prowadziły do ogromnych strat ludzkich po obu stronach frontu.

Mimo że w 1916 Schmeisser skonstruował pierwszą skuteczną broń automatyczną, strzelającą pistoletowym nabojem 9 mm, armia początkowo nie była nią zainteresowana. Dopiero zmiana taktyki niemieckiej na rzecz użycia wyspecjalizowanych „oddziałów szturmowych” do przenikania obrony spowodowała wzrost zapotrzebowania na lekką, przenośną broń o dużej sile ognia. Konstrukcję Schmeissera przyjęto na wyposażenie jako pistolet maszynowy MP18^[3]. Wkrótce stał się on podstawowym uzbrojeniem oddziałów frontowych, którym w marcu 1918 udało się przełamać front w ramach operacji „Michael”; wyposażone w nową broń, ręczne granaty oraz pistolety podjęły następnie szeroką ofensywę. Podobnie agresywna taktyka piechoty stworzyła podstawę pod późniejszą taktykę jej współdziałania z czołgami. W tym okresie zakłady Bergmanna wyprodukowały ok. 35 tysięcy MP-18.

Okres międzywojenny i II wojna światowa

Schmeisser stopniowo przetwarzał swe konstrukcje, co doprowadziło do powstania MP34 i MP36. Główny projektant, Heinrich Vollmer(inne języki), przeprojektował MP36 i skonstruował jedne z najsłynniejszych pistoletów maszynowych na świecie: MP-38 i MP-40.

Jednym z ważniejszych osiągnięć Schmeissera był udział w projektowaniu od 1938 roku broni automatycznej na nabój pośredni. Owocem tego było powstanie pierwotnie eksperymentalnego MKb 42, a następnie produkowanego masowo StG44, które stały się pierwszymi na świecie karabinkami automatycznymi zasilanymi tego typu amunicją.

Powojenne losy

3 kwietnia 1945 Suhl zajęły wojska amerykańskie. Wstrzymano i całkowicie zakazano produkcji broni. Konstruktora tygodniami przesłuchiwali specjaliści od broni z wywiadu amerykańskiego i brytyjskiego. W końcu czerwca 1945 Amerykanie opuścili Suhl, miesiąc później kontrolę nad terenem przejęła Armia Czerwona, wznawiając wcześniejsze projekty dla wykorzystania ich we własnej produkcji zbrojeniowej. Z pozostałych w zakładach części Rosjanie do sierpnia wyprodukowali 50 Sturmgewehrów i rozpoczęli ich badania. W tym celu skonfiskowali także 10785 rysunków technicznych. W październiku 1945 Schmeissera zmuszono do współpracy z Armią Czerwoną, nakazując mu podjęcie prac nad nową bronią. Wraz z innymi projektantami oraz ich rodzinami został przesiedlony do ZSRR. 24 października 1946 niemieckich specjalistów wywieziono do Iżewska, gdzie Schmeisser rozpoczął prace nad nowymi konstrukcjami. Niewiele wiadomo o okresie spędzonym przez niego w Iżewsku.

W 1952 wraz z innymi opuścił to miejsce, ale przetrzymywany był w ZSRR jeszcze około pół roku dłużej; do kraju powrócił 9 czerwca 1952. Zmarł 12 września 1953 na zapalenie płuc i został pochowany w Suhl. Kolejne rocznice jego śmierci są tam specjalnie obchodzone w hołdzie dla jednego z najlepszych projektantów broni XX wieku.

W NRD jego macierzysta firma C. G. Haenel(inne języki) działała w Suhl jako Ernst Thälmann VEB, zajmując się nadal produkcją broni, m.in. AK-74. Po zjednoczeniu Niemiec została sprywatyzowana i funkcjonuje dziś jako firma Merkel Jagd- und Sportwaffen GmbH.

Zobacz też

• Karabinek StG44

Przypisy

Bibliografia

• James H. Willbanks: Machine Guns: An Illustrated History of Their Impact. Santa Barbara: ABC-CLIO Ltd, 2004. ISBN 978-1851094806.
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 198. ISBN 83-86028-01-7.