Francesco Crispi

Francesco Crispi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 października 1818
Ribera

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1901
Neapol

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Narodowość

włoska

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Francesco Crispi (ur. 4 października 1818 w Riberze, zm. 11 sierpnia 1901 w Neapolu) – włoski polityk i prawnik, uczestnik walk w okresie risorgimenta, dwukrotnie premier.

Karierę zawodową rozpoczął jako adwokat w Neapolu. W latach 1848-1849 uczestniczył w walkach rewolucyjnych na terenie Królestwa Obojga Sycylii[1]. Ponieważ wsparł republikańską działalność Giuseppe Mazziniego, został wydalony z Piemontu. Schronienie znalazł na Malcie, gdzie się ożenił, a później w Paryżu i w Londynie[2]. Do Włoch powrócił w roku 1859, podczas wojny francusko-austriackiej. Był jednym z najważniejszych uczestników wyprawy tysiąca zorganizowanej przez Garibaldiego przeciwko Królestwu Obojga Sycylii. W roku 1860 współtworzył sycylijski rząd tymczasowy i sprawował na wyspie władzę cywilną[3].

Od roku 1861 działał jako deputowany do pierwszego włoskiego parlamentu, reprezentując skrajną lewicę, ale już w roku 1864 postanowił przyłączyć się do monarchistów. W grudniu 1877 roku objął tekę ministra spraw wewnętrznych w rządzie Agostina Depretisa, jednak w marcu roku 1878 musiał ustąpić ze stanowiska na skutek skandalu obyczajowego i oskarżeń o bigamię[4]. Był premierem od stycznia 1887 roku do 31 stycznia 1891 roku, a następnie po Giovannim Giolittim, od 15 grudnia 1893 do 4 marca 1896 roku. Zdelegalizował partię socjalistyczną i spacyfikował wystąpienia robotników oraz zubożałych chłopów sycylijskich (fasci rivoluzionari, 1893-1894)[5]. Jako gorący zwolennik polityki Bismarcka był orędownikiem trójprzymierza i zdecydowanym przeciwnikiem Francji[6]. Inicjował i wspierał wszelkie działania zmierzające do rozszerzenia ekspansji kolonialnej w Afryce Wschodniej. Po klęsce pod Aduą musiał podać się do dymisji. Niektórzy historycy uważają, że jego poglądy i styl rządzenia stały się wzorem dla Benita Mussoliniego[7].

Przypisy

  1. Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 73-77.
  2. Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 143-145.
  3. Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999, s. 410.
  4. Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 458-460.
  5. Christopher Duggan, Creare la nazione. Vita di Francesco Crispi, Laterza, Roma-Bari 2000, s. 774-777.
  6. Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999, s. 441.
  7. Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1999, s. 440.
  • p
  • d
  • e
Królestwo Włoch
1861–1946
Republika Włoska
od 1946

  • p
  • d
  • e
Królestwo Włoch
Republika Włoska
  • p
  • d
  • e
Królestwo Włoch
(1861–1945)
  • Urbano Rattazzi (1861–1862)
  • Sebastiano Tecchio (1862–1863)
  • Giovanni Battista Cassinis (1863–1865)
  • Adriano Mari (1865–1867)
  • Giovanni Lanza (1867–1868)
  • Adriano Mari (1868–1969)
  • Giovanni Lanza (1869)
  • Giuseppe Biancheri (1870–1876)
  • Francesco Crispi (1876–1877)
  • Benedetto Cairoli (1978)
  • Domenico Farini (1878–1880)
  • Michele Coppino (1880)
  • Domenico Farini (1880–1884)
  • Michele Coppino (1884)
  • Giuseppe Biancheri (1884–1892)
  • Giuseppe Zanardelli (1892–1894)
  • Giuseppe Biancheri (1894–1895)
  • Tommaso Villa (1895–1897)
  • Giuseppe Zanardelli (1897)
  • Giuseppe Biancheri (1898)
  • Giuseppe Zanardelli (1898–1899)
  • Luigi Chinaglia (1899)
  • Giuseppe Colombo (1899–1900)
  • Niccolò Gallo (1900)
  • Tommaso Villa (1900–1902)
  • Giuseppe Biancheri (1902–1904)
  • Giuseppe Marcora (1904–1906)
  • Giuseppe Biancheri (1906–1907)
  • Giuseppe Marcora (1907–1919)
  • Vittorio Emanuele Orlando (1919–1920)
  • Enrico De Nicola (1920–1924)
  • Alfredo Rocco (1924–1925)
  • Antonio Casertano (1925–1929)
  • Giovanni Giuriati (1929–1934)
  • Costanzo Ciano (1934–1939)
  • Dino Grandi (1939–1944)
  • Vittorio Emanuele Orlando (1944–1945)
  • Carlo Sforza (1945–1946)
  • Giuseppe Saragat (1946–1947)
  • Umberto Terracini (1947–1948)
Republika Włoska
(od 1948)
  • W latach 1939–1944 izba działała pod nazwą Camera dei fasci e delle corporazioni, a w latach 1945–1946 pod nazwą Consulta nazionale. W latach 1946–1948 jednoizbowy parlament działał jako Assemblea Costituente.
  • ISNI: 0000000108627295
  • VIAF: 2511644
  • LCCN: n84185793
  • GND: 118834363
  • NDL: 00795027
  • BnF: 12164249q
  • SUDOC: 030171385
  • SBN: PALV017379
  • NLA: 35966996
  • NKC: xx0005666
  • NTA: 070417245
  • BIBSYS: 90554143
  • CiNii: DA05728075
  • Open Library: OL812637A
  • NUKAT: n2003062644
  • J9U: 987007310773305171
  • PTBNP: 131231
  • CANTIC: a11894891
  • CONOR: 117604707
  • RISM: people/40219264
  • Britannica: biography/Francesco-Crispi
  • Treccani: francesco-crispi
  • Universalis: francesco-crispi
  • БРЭ: 2112719
  • NE.se: francesco-crispi
  • SNL: Francesco_Crispi
  • VLE: francesco-crispi
  • Catalana: 0020696
  • DSDE: Francesco_Crispi
  • identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 12734