Cesarstwo Palmyry

Cesarstwo Palmyry
Palmyra
263–272/273
Położenie
Stolica

Palmyra

Ustrój polityczny

monarchia

Pierwszy cesarz

Septimius Odenathus

Ostatni cesarz

Waballat

Secesja

od Cesarstwa Rzymskiego
263

Powtórny podbój przez Rzym

Aurelian
272/273

Religia dominująca

chrześcijaństwo mitraizm politeizm

Cesarstwo Palmyry – państwo historyczne, samozwańcze cesarstwo istniejące w latach 263–272/273[a] we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego.

Geneza

Od lat 40. III wieku królem syryjskiego miasta Palmyry był Septimius Odenathus. Rządzone przez niego państwo było silne militarnie, oraz ekonomicznie z powodu przebiegających przez nie szlaków handlowych. Odenat pozostawał wierny Rzymowi. Pomógł między innymi cesarzowi Walerianowi w walce z władcą Persji Szapurem I. W zamian został uhonorowany przez Waleriana. Następnie cesarz Galien miał zamiar uczynić z Palmyry centrum rzymskiej polityki wojskowej na Wschodzie. W 263 Odenat przyjął tytuł imperator, oraz corrector totus Orientis („nadzorca całego Wschodu”). Oprócz tego mianował się królem królów Wschodu. Otrzymał także pozwolenia na noszenie cesarskiej korony laurowej[1]. Palmyra dwukrotnie pokonała Persów, ale w 267 Odenat został zasztyletowany, prawdopodobnie właśnie na polecenie Rzymian. Powodem mogło być dojście do zbyt dużej siły politycznej: w 263 Odenat przejął kontrolę nad Lewantem, Mezopotamią i wschodnimi regionami Anatolii.

Rządy Zenobii

Po śmierci Odenata władzę po nim objęła jego żona Septimia Zenobia w imieniu małoletniego syna Waballata[2]. Zenobia była ambitną regentką i kontynuowała ekspansywną politykę swego męża. Najpierw podbiła Egipt na czele siedemdziesięciu tysięcy żołnierzy, a następnie ruszyła ku Azji Mniejszej. Celem Zenobii było przeniesienie stolicy kraju do Antiochii[3]. Cesarz Lucjusz Domicjusz Aurelian odbił te tereny, a Zenobia została opuszczona przez dotychczasowych stronników. Na zorganizowany opór cesarz natrafił w Antiochii, ale pokonał wrogie oddziały, w tym także żołnierzy rzymskich, którzy przeszli na stronę Palmyry. Następnie Aurelian dokonał pozorowany odwrót, by później zająć Emesę. Jako ostatnia została zdobyta sama Palmyra w 272. Zenobia próbowała uciec, ale została pojmana[4]. Później doszło jeszcze do buntu Palmyry, w wyniku którego nowym cesarzem obrany został inny syn Zenobii Septimius Antiochus. Ostatecznie także i on został dość szybko pokonany[5]. Zwycięski Aurelian postanowił zniszczyć miasto i rozebrać jego mury, co stanowiło cios dla tamtejszego handlu ze Wschodem.

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W literaturze naukowej spotykane są różne ramy czasowe istnienia państwa, jednak to właśnie w 263 Odenat przyjął tytuł imperatora. Z kolei cezurą końca cesarstwa może być zarówno pokonanie Zenobii w 272, jak i jej syna Antiocha rok później

Przypisy

Bibliografia

  • Timothy E.T.E. Gregory Timothy E.T.E., Historia Bizancjum, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, ISBN 978-83-233-2588-8 .
  • MariaM. Jaczynowska MariaM., DanutaD. Musiał DanutaD., MarekM. Stępień MarekM., Historia starożytna, Warszawa: Trio, 1999, s. 581 .
  • PatP. Southern PatP., Empress Zenobia: Palmyra's Rebel Queen, 2008 .
  • JózefJ. Wolski JózefJ., Historia Powszechna: starożytność, wyd. dziesiąte, Warszawa 2002 .
Encyklopedia internetowa (państwo historyczne):