Centurion (Rzym)

Ten artykuł dotyczy centuriona w starożytnym Rzymie. Zobacz też: inne znaczenia tego wyrazu.

Centurion (łac. centurio, gr. εκατονταρχος) w antycznym Rzymie miał dwa znaczenia:

• w znaczeniu wojskowym – niższy oficer, dowódca centurii, najmniejszej jednostki taktycznej legionu, inaczej – setnik, gdyż początkowo centuria liczyła 100 żołnierzy (później znacznie mniej). W czasach republiki centuriona wybierali żołnierze, a w czasach cesarstwa mianowany był przez legata. Najczęściej centurionami zostawali najbardziej doświadczeni i zasłużeni żołnierze w legionie. Centurioni również byli zhierarchizowani w zależności od tego, którą centurią w legionie dowodzili. Głównym centurionem legionu był dowódca I centurii I kohorty - primus pilus lub primipilus. II centurią dowodził princeps, III centurią – hastatus, IV centurią – princeps posterior, V centurią – hastatus posterior. W zasadzie na centurionach podczas bitwy spoczywała główna odpowiedzialność za przebieg walki, gdyż to oni bezpośrednio realizowali zamierzenia dowództwa.

• w znaczeniu cywilnym – przywódca centurii, jako jednostki podziału ludności – reprezentował on swoją centurię i zbierał jej głosy podczas głosowania na np. komicjach centurialnych.

Zobacz też

• Setnik

Zobacz hasło centurion w Wikisłowniku

Bibliografia

• PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9