Bitwa na ziemi Dziadoszan

Bitwa na ziemi Dziadoszan
Wojna polsko-niemiecka (1015–1018)
Ilustracja
Pomnik Bitwy w Lesie Dziadoszyców odsłonięty w Parku Słowiańskim w Szprotawie w 2019
Czas

1 września 1015

Miejsce

Ziemia Dziadoszan

Terytorium

Księstwo Polskie

Przyczyna

odwrót sił niemieckich za Odrę

Wynik

wygrana wojsk polskich

Strony konfliktu
Księstwo Polskie I Rzesza (Niemcy)
Dowódcy
Bolesław I Chrobry
Mieszko II Lambert 		Henryk II Święty
Gero II †
arcybiskup magdeburgi Gero
Siły
nieznane nieznane
Straty
niewielkie 200
Położenie na mapie województwa lubuskiego
Mapa konturowa województwa lubuskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia51°33′24″N 15°31′00″E/51,556667 15,516667

Bitwa na ziemi Dziadoszan (także: Bitwa w Lesie Dziadoszyców) – starcie zbrojne, które miało miejsce 1 września 1015 roku podczas wojny polsko-niemieckiej (1015-1018) pomiędzy wojskami polskimi dowodzonymi przez Bolesława Chrobrego a siłami niemieckimi, zakończone zwycięstwem wojsk polskich[1].

Tło

Chociaż wojska dowodzone przez Henryka II zdołały przebić się w centrum linii obrony polskiej, wyprawa czeska nie odegrała istotnej roli ze względu na dywersję sprzymierzonych z Chrobrym Morawian (zdobyła jedynie gród Businc koło Zgorzelca)[2], natomiast wojska saskie i wieleckie uderzające od północy zostały skutecznie odcięte i pomimo iż przekroczyły Odrę zadowoliły się splądrowaniem okolicy i zawróciły[3]. W tej sytuacji zagrożony otoczeniem cesarz także rozpoczął odwrót[4].

Przebieg bitwy

W trakcie odwrotu armia niemiecka rozłożyła się obozem na ziemi Dziadoszan. Wobec groźby okrążenia przez wojska Bolesława cesarz wraz z częścią armii przeprawił się przez bagna przy pomocy improwizowanego pomostu[5]. W obozie pozostała jedynie straż tylna dowodzona przez arcybiskupa magdeburskiego Gerona i margrabiego Łużyc Gerona II[6][1]. Oddział ten został otoczony i po trzech atakach całkowicie rozbity przez wojska polskie[7]. Po stronie niemieckiej poległo 200 rycerzy, w tym margrabia Gero II[8].

Po bitwie

Za resztą armii niemieckiej ruszyła pogoń dowodzona przez Mieszka. Siły polskie próbowały wtedy zdobyć gród Miśnię, lecz przeszkodziła im w tym wzbierająca Łaba[6].

Przypisy

  1. ↑ a b Barkowski 2018 ↓, s. 345.
  2. ↑ Olejnik 1988 ↓, s. 51-53.
  3. ↑ Olejnik 1988 ↓, s. 53.
  4. ↑ Olejnik 1988 ↓, s. 53-55.
  5. ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 342-344.
  6. ↑ a b Olejnik 1988 ↓, s. 55.
  7. ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 345-346.
  8. ↑ Barkowski 2018 ↓, s. 346-347.

Bibliografia

  • KarolK. Olejnik KarolK., Cedynia, Niemcza, Głogów, Krzyszków, Kraków: Wydawnictwo KAW, 1988, ISBN 83-03-02038-2 .
  • Robert F.R.F. Barkowski Robert F.R.F., Bitwy Słowian, Warszawa: Bellona, 2018, ISBN 978-83-11-15537-4 .
  • p
  • d
  • e
Wojna polsko-niemiecka (1015–1018)