Alfred Pastuszeńko
 | |||
 major | |||
| Data i miejsce urodzenia | 10 grudnia 1895 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 grudnia 1920 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1920 | ||
| Siły zbrojne |
| ||
| Formacja |
| ||
| Jednostki | Baon Zapasowy Wojsk Wartowniczych i Etapowych Nr VIII | ||
| Stanowiska | dowódca batalionu | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
      | |||
| |||
Alfred Andrzej Pastuszeńko (ur. 10 grudnia 1895 w Radomyślu, zm. 17 grudnia 1920 w Rajczy) – oficer Legionów Polskich i Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Andrzeja (1855-1916, inspektor kontroli skarbowej) i Leonardy Romualdy z domu Kozłowskiej (1867-1936)[1][2]. Absolwent gimnazjum w Rzeszowie. Należał do Związku Strzeleckiego. Od sierpnia 1914 ochotnik w Legionach Polskich. Dowódca 1 plutonu, 4 kompanii 2 pułku piechoty Legionów Polskich[2]. 26 maja 1915 został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1916 podporucznikiem piechoty[3][4].
Szczególnie odznaczył się w walce 16 czerwca 1916 pod Rarańczą, gdzie „swoją odwagą i pełnym inicjatywy prowadzeniem własnego oddziału, przyczynił się do sukcesu natarcia oraz zdobycia jeńców i sprzętu wojskowego”[5]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Od 1 września 1917 dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych w 2 pułku piechoty w Polskim Korpusie Posiłkowym. Następnie od 1 lutego 1918 nadal jako dowódca kompanii km w 13 pułku strzelców w II Korpusie Polskim w Rosji, a od 1 maja 1918 już na terytorium Rosji przy Komendzie Głównej Wojska Polskiego na Wschodzie[6].
Aresztowany przez bolszewików i uwięziony od 17 lipca do 2 września 1918[6]. 1 stycznia 1919 wrócił do Polski i wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Dowódca pociągu pancernego „Zagończyk” (27 maja – 27 lipca 1919). Następnie dowódca kompanii i kierownik wyszkolenia batalionu zapasowego 2 pułk piechoty Legionów. 9 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 kapitanem w piechocie[7]. Od 12 maja 1920 dowódca Baonu Zapasowego Wojsk Wartowniczych i Etapowych Nr VIII w Grudziądzu. Na tym stanowisku 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Zmarł 17 grudnia 1920 w Rajczy[6]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym Cmentarzu Pobitno w Rzeszowie[8][6].
Od 27 kwietnia 1920 był żonaty z Ireną Sawicką, nie mieli dzieci[6].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6995 – 17 maja 1922[6][9]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10][6]
- Krzyż Walecznych[6]
- Swastyka 4 pułku piechoty Legionów[8]
- Odznaka II Brygady z wieńcem laurowym[8]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[8]
- Médaille Interalliée (Francja)[8]
- Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[8]
- Krzyż na Polu Chwały[8]
Przypisy
- ↑ Andrzej Pastuszeńko. grobonet.erzeszow.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ a b Polak (red.) 1993 ↓, s. 158.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 15.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 159, tu awans na podporucznika 11 czerwca 1916.
- ↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 158-159.
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 159.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 98 z 28 grudnia 1919, poz. 4145.
- ↑ a b c d e f g Alfred Andrzej Pastuszeńko. grobonet.erzeszow.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 47 poz. 126.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Józef Sitko: Zarys historii wojennej 2-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
