Święty Wrocław

Święty Wrocław – powieść Łukasza Orbitowskiego wydana nakładem Wydawnictwa Literackiego w 2009 roku, połączenie horroru z powieścią obyczajową^[1]. Stanowi rozwinięcie opowiadania pod tym samym tytułem opublikowanego w 2006 roku na łamach Nowej Fantastyki^[2]. W 2010 roku powieść otrzymała srebrne wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego^[3].

Akcja powieści toczy się na wrocławskim osiedlu Polanka, którego mieszkańcy odkrywają, że mury ich bloków zbudowane są z czarnej substancji. Zaczynają obdrapywać ściany, a miasto ogarnia histeria. Wkrótce pojawia się samozwańczy prorok – Adam, a na Polankę zaczynają ściągać pielgrzymi z całej Polski^[4].

Fabuła

Ojciec Kuby, zdziwaczały samotnik, odkrywa, że pod tapetą mieszkania na terenie osiedla Polanka znajduje się dziwna czarna substancja. Po tym wydarzeniu kontakt z Kubą traci Małgosia, jego dziewczyna. Wkrótce potem Małgosia nawiązuje romans z Michałem, studentem historii, który odbywa praktyki w jej szkole^[5].

Tymczasem na osiedle Polanka zaczynają ściągać pielgrzymi z całej Polski, coraz więcej mieszkańców Wrocławia znika tam bez wieści. Osiedle zaczyna być nazywane Świętym Wrocławiem. Wokół niego ustawiony zostaje kordon policji. Na tajemnicze osiedle przybywa w końcu samozwańczy prorok – Adam. Przychodzi z przejścia podziemnego pod ulicą Świdnicką – jego prowizorycznego domu.

Związek Małgosi nie podoba się jej ojcu – Tomaszowi Benerowi^[6] – i klasowym koleżankom dziewczyny, które podstępem wabią dziewczynę do mieszkania jednej z nich, upijają ją, podają narkotyki i zostawiają pobitą i związaną na terenie osiedla Polanka.

Na poszukiwanie dziewczyny ruszają niechętni sobie Tomasz i Michał. Misja ratunkowa zbiega się w czasie z wielkim starciem pielgrzymów z policją.

Geneza wydarzeń w Świętym Wrocławiu nie zostaje na kartach powieści wyjaśniona. Czytelnik otrzymuje jedynie wskazówkę, że wydarzenia mają swoje korzenie w historii Wrocławia.

Styl

Narratorem powieści jest tajemniczy kronikarz otaczający się zwierzętami, którego tożsamości początkowo zupełnie nie znamy. On sam ma problemy z odpowiedzią na pytanie, po co pisze to, co pisze. Czytelnik orientuje się też, że wydarzenia, o których mówi osoba mówiąca, wydarzyły się w przeszłości samego narratora^[6].

Recenzenci, którzy starają się zakwalifikować powieść Orbitowskiego do jakiegoś gatunku, mówią o horrorze^[4], powieści obyczajowej, elementach ballady^[6].

 Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Przypisy