Carel Weeber

Zie Carl Weber voor de 19e-eeuwse in Duitsland geboren architect.

Carel Weeber
Carel Weeber (1983)
Persoonsinformatie
Nationaliteit	Nederlands
Geboortedatum	3 december 1937
Geboorteplaats	Nijmegen
Beroep	architect, academisch docent
Werken
Belangrijke gebouwen	Zwarte Madonna, De Peperklip
Prijzen	Rotterdam-Maaskantprijs
RKD-profiel
Portaal    Civiele techniek en bouwkunde

Carel José Maria Weeber (Nijmegen, 3 december 1937) is een Curaçaos-Nederlands architect.

Leven en werk

In zijn eerste levensjaar vertrok zijn familie naar Curaçao. In 1955 keerde hij per boot terug naar Nederland. Hij studeerde Bouwkunde aan de Technische Hogeschool Delft. In 1966, kort na het beëindigen van zijn studie, won hij de Prix de Rome voor Architectuur met een plan voor een nieuw Centraal Station in Amsterdam. Een van zijn eerste werken was in 1969 een vakantiehuis in Veere voor een familielid.

Van 1970 tot 2003 was hij hoogleraar aan de faculteit Bouwkunde van de TU Delft. Tegelijkertijd was hij als architect werkzaam. Enige tijd werkte hij onder eigen naam. Bij het Nederlands paviljoen van de wereldtentoonstelling van 1970 in Osaka werkte hij samen met J.B. Bakema van architectenbureau Van den Broek en Bakema. Van iets later datum is het woningbouwplan Blijenhoek aan de rand van de binnenstad van Dordrecht. In 1977 associeerde hij zich met het Architectenbureau van Jan Hoogstad c.s. In 1988 verliet hij dit bureau en richtte hij met Jan Dirk Peereboom Voller, Pi de Bruijn en Frits van Dongen de Architecten Cie op.

Weeber staat bekend als fel tegenstander van de zogeheten Nieuwe truttigheid in de Nederlandse architectuur. Dat was de kleinschalige woningbouw van het einde van de jaren 70, met zijn woonerven. Als tegenreactie ontwierp hij enkele kolossale gebouwen. Hij ontwierp eind jaren 70 een ziekenhuis voor Noord-Vietnam dat geheel in Nederland werd geprefabriceerd, naar Noord-Vietnam werd verscheept, en daar in elkaar werd gezet. Later volgden er nog twee ziekenhuizen in Guinee-Bissau en Tanzania. Van 1993 tot 1998 was hij voorzitter van de Bond van Nederlandse Architecten (BNA). In een enquête van de Volkskrant (1997) werd hij door collega-architecten uitgeroepen tot de 'slechtste architect' van Nederland.^[1] Eerder dat jaar lanceerde hij het begrip "Het Wilde Wonen" als protest tegen de rigide Nederlandse woningbouw, in een interview met Bernhard Hulsman, redacteur van NRC Handelsblad.^[2] Een getemde variant van "Het Wilde Wonen" werd het "Gewild Wonen".

Vanaf 2003 noemde hij zich ex-architect. 50 jaar na zijn komst in Nederland, keerde hij in 2005 terug naar Curaçao, waar hij een huis voor zichzelf had ontworpen. Weeber is Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. In 2006 ontving hij de Rotterdam-Maaskantprijs.

Bekende gebouwen

• Nederlands Paviljoen, Wereldtentoonstelling Osaka 1970, met J.B. Bakema
• De Pompenburg in Rotterdam (1977-1981)
• De omstreden Zwarte Madonna in Den Haag, afgebroken in 2007
• Studentenflat 'de Struyck' (1996) aan het Rijswijkseplein in Den Haag;
• De Peperklip in Rotterdam-Zuid, waarmee hij de Betonprijs won
• De metrostations in Spijkenisse, waarmee hij in 1986 de Nationale Staalprijs won
• Penitentiare inrichting Rotterdam (De Schie) in Rotterdam
• Dostojevskisingel, Venserpolder Amsterdam Zuidoost, 1982

Bekende wijken

• Thamerdal IV, Uithoorn, 1997
• Venserpolder, Amsterdam ZO, 1981-2005

Afbeeldingen

• 
  De Zwarte Madonna in Den Haag
• 
  De Peperklip in Rotterdam
• 
  Gevangenis De Schie
• 
  metrostation Spijkenisse
• 
  De Pompenburg
• 
  Complex aan Dostojevskisingel, Venserpolder (augustus 2021)
• 
  Studentencomplex De Struyck, Den Haag

Zie ook

• Bouwwerken van Carel Weeber
• Lijst van Nederlandse architecten

Externe link

• Architectuur.org: Oeuvre Carel (Carlos) José Maria Weeber